[Fizjoterapeuta]

Polski model rehabilitacji, stworzony przez Wiktora Degę i Mariana Weissa wymienia cztery cechy skutecznej rehabilitacji: powszechność, kompleksowość, ciągłość i wczesne zapoczątkowanie. Aby uzyskać pełny efekt terapeutyczny już od samego początku rehabilitacji nie należy zapominać o jej psychologicznym aspekcie. Szczególnie ważne jest to w przypadku wszelkich urazów ograniczających samodzielność pacjenta, na przykład przy złamaniu kręgosłupa czy też urazach związanych z deformacją ciała, na przykład amputacjach urazowych.

Wcześnie zapoczątkowane działanie rehabilitacyjne powinno być wypadkową pracy wielu specjalistów, nie tylko rehabilitanta, lecz także psychologa, pracowników socjalnych, pielęgniarek i lekarzy. Dobrze jeśli w proces rehabilitacji, zwłaszcza ten związany z działaniem psychologicznym włączy się także rodzina. Nie powinno to jednak być działanie samodzielne, które ze względu na brak odpowiedniej wiedzy może być bezcelowe, a nawet szkodliwe dla pacjenta, lecz podążanie za wskazówkami psychologa, aby pomóc osobie poszkodowanej w powrocie do aktywności społecznej. Psychologiczny aspekt rehabilitacji zakłada jednak konieczność współpracy pacjenta i jego aktywność, dlatego pierwszym krokiem powinno być przekonanie pacjenta o tym, iż rehabilitacja ma mu pomóc.

Czasami trudno jest wyciągnąć osoby poszkodowane z marazmu, zwłaszcza jeśli nie należą one do optymistów. Po pierwszym szoku następuje stadium oczekiwania wyleczenia, a po nim silna reakcja emocjonalna, czyli rozpacz po stracie. Po tym etapie pacjent może zostać zmotywowany do działania lub też uciec w zaprzeczanie. Jeśli pacjent nastawiony jest optymistycznie, to zwykle w końcu godzi się z niepełnosprawnością, jeśli jest ona trwała.

Źródło: forus.co

Polski model rehabilitacji, stworzony przez Wiktora Degę i Mariana Weissa wymienia cztery cechy skutecznej rehabilitacji: powszechność, kompleksowość, ciągłość i wczesne zapoczątkowanie. Aby uzyskać pełny efekt terapeutyczny już od samego początku rehabilitacji nie należy zapominać o jej psychologicznym aspekcie. Szczególnie ważne jest to w przypadku wszelkich urazów ograniczających samodzielność pacjenta, na przykład przy złamaniu kręgosłupa czy też urazach związanych z deformacją ciała, na przykład amputacjach urazowych.

Wcześnie zapoczątkowane działanie rehabilitacyjne powinno być wypadkową pracy wielu specjalistów, nie tylko rehabilitanta, lecz także psychologa, pracowników socjalnych, pielęgniarek i lekarzy. Dobrze jeśli w proces rehabilitacji, zwłaszcza ten związany z działaniem psychologicznym włączy się także rodzina. Nie powinno to jednak być działanie samodzielne, które ze względu na brak odpowiedniej wiedzy może być bezcelowe, a nawet szkodliwe dla pacjenta, lecz podążanie za wskazówkami psychologa, aby pomóc osobie poszkodowanej w powrocie do aktywności społecznej. Psychologiczny aspekt rehabilitacji zakłada jednak konieczność współpracy pacjenta i jego aktywność, dlatego pierwszym krokiem powinno być przekonanie pacjenta o tym, iż rehabilitacja ma mu pomóc.

Czasami trudno jest wyciągnąć osoby poszkodowane z marazmu, zwłaszcza jeśli nie należą one do optymistów. Po pierwszym szoku następuje stadium oczekiwania wyleczenia, a po nim silna reakcja emocjonalna, czyli rozpacz po stracie. Po tym etapie pacjent może zostać zmotywowany do działania lub też uciec w zaprzeczanie. Jeśli pacjent nastawiony jest optymistycznie, to zwykle w końcu godzi się z niepełnosprawnością, jeśli jest ona trwała.

Źródło: forus.co