[Fizjoterapeuta]

Ruch w wodzie lub nawet - jeżeli jest to możliwe - pływanie są istotną częścią fizjoterapii. Pacjent, cierpiący nieustannie na zakłócenia równowagi ciała i przykurcze, podczas hydroterapii ma poczucie większej pewności i kontroli nad swoim ciałem, gdyż woda wyhamowuje nagłe i niekontrolowane ruchy. Ponadto chory znajdujący się w wodzie, tracąc pozornie na wadze, może poruszać się z dużo większą łatwością niż zazwyczaj i potrzebuje mniej siły do zachowania równowagi ciała. A zatem wykonując ćwiczenia w wodzie, pacjent doświadcza lepszej skuteczności swego wysiłku. Ruch w wodzie stanowi dobrą formę przygotowania do typowych trudniejszych ćwiczeń terapeutycznych.

Temperatura wody powinna być dopasowana do indywidualnych potrzeb poszczególnego ćwiczącego. Większość chorych woli chłodniejsze kąpiele. Czują się w nich bardziej sprawni i rozluźnieni. W tym przypadku poleca się temperaturę 23-26 st.C. Niektórym pacjentom odpowiada cieplejsza woda, ale doświadczenie pokazało, że przy temperaturze wyższej niż 30 st. C ćwiczący szybko się męczy.

Zależnie od możliwości ośrodka, w którym przebywa chory, w tygodniu wskazane jest przeprowadzanie 1-2 ćwiczeń hydroterapeutycznych trwających 10-20 minut.

Przez cały czas należy zwracać uwagę na samopoczucie pacjenta, ponieważ osoby cierpiące na stwardnienie rozsiane ulegają często nagłemu zmęczeniu.

Ćwiczenia hipoterapeutyczne

Hipoterapia stanowi cenne uzupełnienie klasycznych metod fizjoterapii. Konie powinny jednak należeć do spokojnych, tzw. "zimnokrwistych" ras (np. hucuły albo konie islandzkie). Muszą być też odpowiednio wytresowane. Terapię mogą przeprowadzać wyłącznie fachowcy, a pacjent przez cały czas musi znajdować się pod kontrolą.

Jazda na koniu jest dla chorego bardzo przyjemnym przeżyciem. Zmniejsza napięcia mięśni, pomaga w ćwiczeniu równowagi, umacnia wiarę w siebie i motywację do dalszej pracy. Uczestnik zajęć siedzi na koniu bez używania sidła. W ten sposób ruch zwierzęcia przenoszony jest bezpośrednio na jeźdźca.

Należy też podkreślić, że już sam kontakt z końmi wpływa na większość chorych odprężająco i uspokajająco.

Ćwiczenia zmysłu dotyku

Pacjent uczy się na nowo kontrolować zmysł dotyku poprzez zajmowanie się rozmaitymi materiałami. Próbuje przy tym określić rodzaj tworzywa, strukturę powierzchni, temperaturę, wielkość kształt itp.

Muzykoterapia

W SM poleca się muzykoterapię pasywną oraz stosowanie muzyki jako elementu towarzyszącego ćwiczeniom.

Techniki odprężania i relaksacji

Techniki relaksacyjne są godne polecenia w przypadku SM. Każdy okres, w którym choroba ma łagodniejszy przebieg powinien zostać wykorzystany do odpoczynku, odprężenia i zebrania sił.

Techniki relaksacyjne wpływają też regenerująco na psychikę pacjenta, który dzięki temu może bardziej realistycznie podejść do swojej choroby, ocenić jej stan i aktualny przebieg.

Sport

Czy chorzy na SM powinni uprawiać sport? Musimy znowu podkreślić, że na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Wszystko zależy od stopnia zaawansowania choroby, od ogólnej kondycji psychofizycznej pacjenta, a także od jego upodobań i przyzwyczajeń.

Szczególnie ważny jest właściwy dobór rodzaju sportu. Nie będziemy tutaj polecać jakiejś konkretnej dyscypliny. Chcemy jednak wskazać pewne aspekty, które trzeba brać pod uwagę przy decyzji o ewentualnym podjęciu aktywności sportowej.

Tak jak i każdy całkowicie zdrowy człowiek, pacjent SM nie może przeceniać swoich możliwości fizycznych. Wybrana dyscyplina sportowa powinna odpowiadać sprawności i wiekowi.

Nie wolno uprawiać sportu w stadium ostrego nawrotu choroby ani też na etapie wyraźnego pogorszenia się stanu zdrowia.

Nie wolno uprawiać dyscypliny, która wymaga przebywania w ekstremalnych warunkach klimatycznych (opady deszczu, bardzo wysoka lub bardzo niska temperatura powietrza, stałe nasłonecznienie, itp.).

Przy wyborze rodzaju sportu należy unikać aktywności, które zwiększają ryzyko zranienia się.

Chorym na stwardnienie rozsiane odradza się brania udziału w zawodach sportowych czy ćwiczeniach o charakterze konkurencji, nawet jeżeli mają one miejsce w ścisłym gronie. Stres psychiczny i emocjonalny jest bardzo negatywnym czynnikiem w tej jednostce chorobowej.

Ze względu na wspomniane już ryzyko zranienia się należy unikać aktywności, w których szczególną rolę odgrywają zdolności motoryczne i koordynacyjne. Poza tym podczas uprawniania takiego rodzaju sportu chory często przeżywa rozczarowanie, gdyż nie jest w stanie wykonać poprawnie wszystkich ćwiczeń.

Mając na uwadze te ograniczenia, dla osób z SM należy szukać takich rodzajów zajęć sportowych, które nie są zbyt męczące, lecz z drugiej strony gwarantują aktywność fizyczną i określają jasno i konkretnie cele do osiągnięcia.

Dobre wyniki przynosi pływanie, tradycyjna gimnastyka, rozbudowane ćwiczenia gimnastyczne dla osób niepełnosprawnych bądź też wędrówka do określonego celu urozmaicona różnymi zadaniami, których wykonanie jest miarą poprawnego przeprowadzenia całego ćwiczenia.

Cierpiący na stwardnienie rozsiane powinien widzieć zajęcia sportowe jako integralną część swojego życia służącą do łatwiejszego pokonywania trudności wynikłych z choroby. Osiągnięcie lepszej sprawności fizycznej jest równie ważne jak poprawa stanu psychicznego, polepszenie wiary w siebie i przeżycie samozadowolenia.

Dla wielu chorych przeprowadzane z sukcesem aktywności sportowe są decydującym czynnikiem w podjęciu decyzji o powrocie do czynnego życia zawodowego, nawet jeżeli praca będzie różnić się od zadań wykonywanych przed nadejściem choroby.

Źródło: tematy.info

Ruch w wodzie lub nawet - jeżeli jest to możliwe - pływanie są istotną częścią fizjoterapii. Pacjent, cierpiący nieustannie na zakłócenia równowagi ciała i przykurcze, podczas hydroterapii ma poczucie większej pewności i kontroli nad swoim ciałem, gdyż woda wyhamowuje nagłe i niekontrolowane ruchy. Ponadto chory znajdujący się w wodzie, tracąc pozornie na wadze, może poruszać się z dużo większą łatwością niż zazwyczaj i potrzebuje mniej siły do zachowania równowagi ciała. A zatem wykonując ćwiczenia w wodzie, pacjent doświadcza lepszej skuteczności swego wysiłku. Ruch w wodzie stanowi dobrą formę przygotowania do typowych trudniejszych ćwiczeń terapeutycznych.

Temperatura wody powinna być dopasowana do indywidualnych potrzeb poszczególnego ćwiczącego. Większość chorych woli chłodniejsze kąpiele. Czują się w nich bardziej sprawni i rozluźnieni. W tym przypadku poleca się temperaturę 23-26 st.C. Niektórym pacjentom odpowiada cieplejsza woda, ale doświadczenie pokazało, że przy temperaturze wyższej niż 30 st. C ćwiczący szybko się męczy.

Zależnie od możliwości ośrodka, w którym przebywa chory, w tygodniu wskazane jest przeprowadzanie 1-2 ćwiczeń hydroterapeutycznych trwających 10-20 minut.

Przez cały czas należy zwracać uwagę na samopoczucie pacjenta, ponieważ osoby cierpiące na stwardnienie rozsiane ulegają często nagłemu zmęczeniu.

Ćwiczenia hipoterapeutyczne

Hipoterapia stanowi cenne uzupełnienie klasycznych metod fizjoterapii. Konie powinny jednak należeć do spokojnych, tzw. "zimnokrwistych" ras (np. hucuły albo konie islandzkie). Muszą być też odpowiednio wytresowane. Terapię mogą przeprowadzać wyłącznie fachowcy, a pacjent przez cały czas musi znajdować się pod kontrolą.

Jazda na koniu jest dla chorego bardzo przyjemnym przeżyciem. Zmniejsza napięcia mięśni, pomaga w ćwiczeniu równowagi, umacnia wiarę w siebie i motywację do dalszej pracy. Uczestnik zajęć siedzi na koniu bez używania sidła. W ten sposób ruch zwierzęcia przenoszony jest bezpośrednio na jeźdźca.

Należy też podkreślić, że już sam kontakt z końmi wpływa na większość chorych odprężająco i uspokajająco.

Ćwiczenia zmysłu dotyku

Pacjent uczy się na nowo kontrolować zmysł dotyku poprzez zajmowanie się rozmaitymi materiałami. Próbuje przy tym określić rodzaj tworzywa, strukturę powierzchni, temperaturę, wielkość kształt itp.

Muzykoterapia

W SM poleca się muzykoterapię pasywną oraz stosowanie muzyki jako elementu towarzyszącego ćwiczeniom.

Techniki odprężania i relaksacji

Techniki relaksacyjne są godne polecenia w przypadku SM. Każdy okres, w którym choroba ma łagodniejszy przebieg powinien zostać wykorzystany do odpoczynku, odprężenia i zebrania sił.

Techniki relaksacyjne wpływają też regenerująco na psychikę pacjenta, który dzięki temu może bardziej realistycznie podejść do swojej choroby, ocenić jej stan i aktualny przebieg.

Sport

Czy chorzy na SM powinni uprawiać sport? Musimy znowu podkreślić, że na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Wszystko zależy od stopnia zaawansowania choroby, od ogólnej kondycji psychofizycznej pacjenta, a także od jego upodobań i przyzwyczajeń.

Szczególnie ważny jest właściwy dobór rodzaju sportu. Nie będziemy tutaj polecać jakiejś konkretnej dyscypliny. Chcemy jednak wskazać pewne aspekty, które trzeba brać pod uwagę przy decyzji o ewentualnym podjęciu aktywności sportowej.

Tak jak i każdy całkowicie zdrowy człowiek, pacjent SM nie może przeceniać swoich możliwości fizycznych. Wybrana dyscyplina sportowa powinna odpowiadać sprawności i wiekowi.

Nie wolno uprawiać sportu w stadium ostrego nawrotu choroby ani też na etapie wyraźnego pogorszenia się stanu zdrowia.

Nie wolno uprawiać dyscypliny, która wymaga przebywania w ekstremalnych warunkach klimatycznych (opady deszczu, bardzo wysoka lub bardzo niska temperatura powietrza, stałe nasłonecznienie, itp.).

Przy wyborze rodzaju sportu należy unikać aktywności, które zwiększają ryzyko zranienia się.

Chorym na stwardnienie rozsiane odradza się brania udziału w zawodach sportowych czy ćwiczeniach o charakterze konkurencji, nawet jeżeli mają one miejsce w ścisłym gronie. Stres psychiczny i emocjonalny jest bardzo negatywnym czynnikiem w tej jednostce chorobowej.

Ze względu na wspomniane już ryzyko zranienia się należy unikać aktywności, w których szczególną rolę odgrywają zdolności motoryczne i koordynacyjne. Poza tym podczas uprawniania takiego rodzaju sportu chory często przeżywa rozczarowanie, gdyż nie jest w stanie wykonać poprawnie wszystkich ćwiczeń.

Mając na uwadze te ograniczenia, dla osób z SM należy szukać takich rodzajów zajęć sportowych, które nie są zbyt męczące, lecz z drugiej strony gwarantują aktywność fizyczną i określają jasno i konkretnie cele do osiągnięcia.

Dobre wyniki przynosi pływanie, tradycyjna gimnastyka, rozbudowane ćwiczenia gimnastyczne dla osób niepełnosprawnych bądź też wędrówka do określonego celu urozmaicona różnymi zadaniami, których wykonanie jest miarą poprawnego przeprowadzenia całego ćwiczenia.

Cierpiący na stwardnienie rozsiane powinien widzieć zajęcia sportowe jako integralną część swojego życia służącą do łatwiejszego pokonywania trudności wynikłych z choroby. Osiągnięcie lepszej sprawności fizycznej jest równie ważne jak poprawa stanu psychicznego, polepszenie wiary w siebie i przeżycie samozadowolenia.

Dla wielu chorych przeprowadzane z sukcesem aktywności sportowe są decydującym czynnikiem w podjęciu decyzji o powrocie do czynnego życia zawodowego, nawet jeżeli praca będzie różnić się od zadań wykonywanych przed nadejściem choroby.

Źródło: tematy.info