[Fizjoterapeuta]

Rehabilitacja medyczna nie jest pojedynczym działaniem na rzecz osoby niepełnosprawnej fizycznie lub psychicznie, a całym zespołem działań, dzięki któremu osoba rehabilitowana szybciej wraca do zdrowia. Najczęściej rehabilitacja ściśle połączona jest z procesem leczenia, uzupełniając je i dążąc do przyśpieszenia procesu zdrowienia pacjenta. Koncepcję taką przedstawił polski pionier rehabilitacji medycznej – Wiktor Dega, działający na polu rehabilitacji po drugiej wojnie światowej.

Proces rehabilitacji, prowadzony przez rehabilitanta, a zlecany przez lekarza powinien przebiegać spójnie i obejmować nie tylko dążenie do przywrócenia zdrowia fizycznego, lecz także powinien oddziaływać na aktywność psychiczną osoby rehabilitowanej. Ważne jest więc, by osoba rehabilitująca miała nie tylko odpowiednie wykształcenie, lecz także predyspozycje i dobre podejście do pacjenta.

Do twórców polskiego modelu rehabilitacji zalicza się między innymi Wiktora Degę oraz Mariana Weissa. Na podstawie swoich działań określili oni, że dobrze poprowadzona rehabilitacja powinna być:
• powszechna – oznacza to, że powinna ona być bezpłatna i dostępna dla wszystkich, którzy jej potrzebują,
• wcześnie zapoczątkowania – powinna łączyć się ściśle z procesem leczenia i rozpocząć się tak szybko, jak tylko jest to możliwe, aby przynieść najlepsze efekty,
• kompleksowa – dobra rehabilitacja powinna być wynikiem pracy całego zespołu osób – specjalistów różnych dziedzin (lekarzy, rehabilitantów, pracowników socjalnych, itp.),
• ciągła – dla uzyskania efektywnych wyników rehabilitacja powinna trwać w sposób ciągły, aby umożliwić jak najszybsze przywrócenie człowieka nie tylko do zdrowia, lecz także do normalnej aktywności społecznej i zawodowej.

Rehabilitacja medyczna nie jest pojedynczym działaniem na rzecz osoby niepełnosprawnej fizycznie lub psychicznie, a całym zespołem działań, dzięki któremu osoba rehabilitowana szybciej wraca do zdrowia. Najczęściej rehabilitacja ściśle połączona jest z procesem leczenia, uzupełniając je i dążąc do przyśpieszenia procesu zdrowienia pacjenta. Koncepcję taką przedstawił polski pionier rehabilitacji medycznej – Wiktor Dega, działający na polu rehabilitacji po drugiej wojnie światowej.

Proces rehabilitacji, prowadzony przez rehabilitanta, a zlecany przez lekarza powinien przebiegać spójnie i obejmować nie tylko dążenie do przywrócenia zdrowia fizycznego, lecz także powinien oddziaływać na aktywność psychiczną osoby rehabilitowanej. Ważne jest więc, by osoba rehabilitująca miała nie tylko odpowiednie wykształcenie, lecz także predyspozycje i dobre podejście do pacjenta.

Do twórców polskiego modelu rehabilitacji zalicza się między innymi Wiktora Degę oraz Mariana Weissa. Na podstawie swoich działań określili oni, że dobrze poprowadzona rehabilitacja powinna być:
• powszechna – oznacza to, że powinna ona być bezpłatna i dostępna dla wszystkich, którzy jej potrzebują,
• wcześnie zapoczątkowania – powinna łączyć się ściśle z procesem leczenia i rozpocząć się tak szybko, jak tylko jest to możliwe, aby przynieść najlepsze efekty,
• kompleksowa – dobra rehabilitacja powinna być wynikiem pracy całego zespołu osób – specjalistów różnych dziedzin (lekarzy, rehabilitantów, pracowników socjalnych, itp.),
• ciągła – dla uzyskania efektywnych wyników rehabilitacja powinna trwać w sposób ciągły, aby umożliwić jak najszybsze przywrócenie człowieka nie tylko do zdrowia, lecz także do normalnej aktywności społecznej i zawodowej.