Linki sponsorowane






Poprzedni temat «» Następny temat
Ćwiczenia z BOBATH dla Dzieci
Autor Wiadomość
Administrator
Administrator


Dołączył: 03 Lis 2008
Posty: 255
Wysłany: 2011-01-07, 00:08   Ćwiczenia z BOBATH dla Dzieci

Każda złożona czynność rucho¬wa zawiera kombinację wielu pros¬tych ruchów i kształtuje się w opar¬ciu o poprzednie doświadczenia ruchowe. Prawidłowy rozwój czyn¬ności ruchowych stanowi podstawę do rozwijania kolejnych umiejętnoś¬ci (jedzenia, ubierania, pisania).
Stworzenie takiej bazy dla roz¬woju czynności dowolnych u dziecka z m.p.dz. jest, zdaniem autorów me¬tody neurorozwojowego leczenia, możliwe tylko wówczas, gdy zosta¬nie ono wyzwolone spod wpływu działania odruchów patologicznych.
Główne zasady metody Bobath'ów:
– Hamowanie odruchów patologicz¬nych i normalizacja napięcia mięśniowego.
– Dążenie do osiągnięcia prawidło¬wych ruchów poprzez przemiesz¬czanie w przestrzeni tzw. punktów kluczowych, którymi są: głowa, obręcz barkowa i obręcz biodro¬wa. Ma to na celu wykształcenie prawidłowych reakcji prostowa¬nia i równowagi, co prowadzi do opanowania czynności zgodnych z sekwencją rozwojową.
– Wszystkie ruchy kontrolowane są rękami terapeuty. Pomoc terapeu¬ty zmniejsza się w miarę opano¬wywania przez dziecko kolejnych czynności.
– Ruchy prowadzone są wolno, tak aby dziecko mogło włączać się do pracy.
– Nie należy dążyć do opanowania statycznych pozycji, lecz umiejęt¬nie prowadzić dziecko z jednej pozycji do drugiej.
– Sposoby wspomagania powinny być dobrane do potrzeb i możli¬wości dziecka.
– Wymagana jest ścisła współpraca z rodzicami.
– Program usprawniania powinien być dobrany indywidualnie do po¬trzeb i możliwości dziecka; in¬struktor dla każdego dziecka do¬biera odpowiednie ćwiczenia.
– Ciągłe powtarzanie i wykorzysty¬wanie w życiu codziennym czyn¬ności, które dziecko już opanowa¬ło i nad opanowaniem których pracuje.
I. Ćwiczenia unoszenia i utrzymywania głowy
1. Pozycja wyjściowa (p.w.) – leżenie przodem (na brzuchu), koń¬czyny górne (kkg) dziecka wyprosto¬wane wzdłuż tułowia, ćwiczący za dzieckiem. Wspomaganie – bierne utrzymanie ułożonych w pozycji po¬średniej wyprostowanych kkg dziec¬ka. Ruch – czynne uniesienie do góry głowy (wyprost głowy).
Podczas wykonywania tego ćwi¬czenia należy zwrócić uwagę na uło¬żenie kończyn dolnych (kkd) dziec¬ka. Jeżeli kkd mają tendencję do układania się w przywiedzeniu i ro¬tacji wewnętrznej, należy zabezpie¬czyć odwrotne ich ustawienie, tzn. w odwiedzeniu i rotacji zewnętrznej. Można to uzyskać wkładając między nóżki dziecka wałek, zwinięty kocyk bądź kolano osoby ćwiczącej.

Wykonywany ruch uniesienia głowy nie powinien być zbyt obszer¬ny, lecz odbywać się tuż nad pod¬łożem.
2. P.w. leżenie przodem, kkg dziecka wyprostowane do przodu (w przedłużeniu głowy) spoczywają na ręce osoby ćwiczącej. Wspomaganie – uniesienie kkg dziecka lekko do góry. Ruch – uniesienie głowy do góry.

W tych ćwiczeniach można stoso¬wać delikatne oklepywanie czoła (w kierunku do góry). Pomaga to w uniesieniu głowy. Zabezpieczenie kkd jak wyżej.
3. P.w. – leżenie tyłem (na ple¬cach), kkd zabezpieczone w odwie¬dzeniu i rotacji zewnętrznej, kkg skrzyżowane na klatce piersiowej. Ćwiczący klęczy przed dzieckiem.
Wspomaganie – chwyt za barki dziecka i lekkie ich ściągniecie w kierunku środkowej osi ciała. Ruch – odruchowe uniesienie głowy do góry.
Jeżeli kkd dziecka podczas wy¬konywania wyżej opisanego ruchu przyjmują ustawienie w nadmier¬nym wyproście i przywiedzeniu, ćwiczenie to należy wykonać usta¬wiając kkd w zgięciu we wszystkich stawach, z oparciem stóp na kola¬nach lub brzuchu osoby ćwiczącej.
4. P.w. – jak wyżej. Wspomaga¬nie – lekkie pociąganie wyprostowa¬nych wzdłuż tułowia kkg dziecka. Ruch – uniesienie głowy do góry.
5. P.w. – leżenie przodem, kkg dziecka zgięte, dłonie przy barkach. Wspomaganie – uniesienie do góry barków dziecka, aż do oderwania kkg od podłoża i lekki rzut dziecka w kierunku podłoża. Ruch – odru¬chowe prostowanie kkg w kierunku podparcia na rękach i uniesienie gło¬wy do góry.
6. P.w. – leżenie przodem na du¬żej piłce. Wspomaganie – ćwiczący przytrzymuje kkd dziecka na wyso¬kości podudzia (kkd ustawione w ro¬tacji zewnętrznej i odwiedzeniu). Nagłe wychylenie dziecka w przód (przetoczenie piłki). Ruch – uniesienie głowy do góry i wyprost kkg do uzyskania na nich podporu.
7. P. w. – leżenie przodem na pił¬ce, kkd dziecka ułożone szeroko, mo¬gą obejmować biodra ćwiczącego lub jego udo. Wspomaganie – chwyt za biodra dziecka. Wolne, lekkie pociąganie dziecka do tyłu tak, aby na piłce pozostały tylko ręce dziecka. Ruch – uniesienie głowy i pełny pod¬pór na rękach.
Początkowo dziecko unosi głowę i prostuje w podporze kkg. Z czasem zaczyna toczyć piłkę przekładając kolejno ręce.
8. P.w. – siad w rozkroku na ko¬lanie osoby ćwiczącej, tyłem do niej. Kkg dziecka wyprostowane do przo¬du, lekko w dół. Ćwiczący chwyta ręce dziecka tak, aby umożliwić mu podpór, odwiedzenie kciuka i zgię¬cie grzbietowe nadgarstków zabez¬pieczone chwytem rąk ćwiczącego.
Wspomaganie – wychylanie dziecka do przodu. Ruch – czynne prostowanie głowy i tułowia oraz podpór na rękach. Wykonując po¬czątkowo to ćwiczenie, prowadzący może chwycić jedną ręką obie ręce dziecka, aby drugą ręką poklepać czoło, stymulując w ten sposób do¬datkowo ruch uniesienia głowy.
9. P.w. – siad w rozkroku na ko¬lanie osoby ćwiczącej przodem do niej. Ćwiczący przytrzymuje jedną ręką obie ręce dziecka, drugą zabez¬piecza głowę (ręka w niedużej odległości za głową dziecka) przed nad¬miernym odrzuceniem jej do tyłu.
Wspomaganie – wychylanie dziecka do tyłu. Ruch – odruchowe zginanie głowy (zbliżenie głowy do mostka). Z czasem dziecko wychylo¬ne w tej pozycji do tyłu nie odrzuca głowy, lecz trzyma ją zgiętą przez cały czas trwania ćwiczenia
10. P.w. – siad okrakiem na ko¬lanie ćwiczącego, tyłem do niego. Ćwiczący chwyta jedną ręką dłoń dziecka (jak przy powitaniu) tak, aby zabezpieczyć opozycję kciuka i zgię¬cie grzbietowe nadgarstka. Kończy¬na górna wyprostowana w rotacji ze¬wnętrznej. Druga ręka ćwiczącego przytrzymuje biodra dziecka. Wspo¬maganie – wychylanie dziecka w bok. Ruch – uzyskanie podporu na ręce po stronie wychylenia i prawi¬dłowe trzymanie głowy.
Kierunek wychylenia należy zmieniać, aby uzyskać czynny pod¬pór raz na jednej, raz na drugiej kończynie górnej. W tym ćwiczeniu bardzo istotne jest ustawieniu koń¬czyny górnej w odwiedzeniu, rotacji zewnętrznej i w wyproście ze zgię¬ciem grzbietowym nadgarstka. Ta¬kie ustawienie kończyny górnej jest wymagane szczególnie u dzieci, u których wyprost kończyny zawsze łączy się z przywiedzeniem, rotacją wewnętrzną w stawie barkowym, zgięciem dłoniowym nadgarstków i chowaniem kciuka w zaciśniętej pięści. Głowa dziecka podczas wy¬chylania na boki powinna przyjmo¬wać takie ustawienie, aby jej czubek był najwyższym punktem w ułożeniu całego ciała, a linia warg równoległa do podłoża.
11. P.w. – siad na kolanie osoby ćwiczącej przodem lub tyłem do niej. Ręce ćwiczącego obejmują biodra dziecka. Wspomaganie – wychyla¬nie dziecka na boki z jednoczesnym lekkim „ściąganiem” raz jednego, raz drugiego biodra. Ruch – prawi¬dłowe trzymanie głowy. Kończyna dolna po stronie przeciwnej do kie¬runku wychylenia ulega odruchowe¬mu odwiedzeniu. Całe ciało dziecka dąży do powrotu do pozycji wyj¬ściowej.
Opisane ćwiczenia stanowią przykłady różnego sposobu rozwija¬nia u dziecka tej samej czynności – unoszenia i trzymania głowy (kon¬troli głowy w przestrzeni) oraz kształtowania czynności podporo¬wych kończyn górnych. Właściwa kontrola ułożenia głowy jest warun¬kiem rozwoju każdej następnej czynności ruchowej.
II. Ćwiczenia przygotowujące do pełzania oraz do zmiany pozycji z leżenia (obroty)

12. P.w. – leżenie przodem, kkg dziecka wyprostowane do przodu. Ćwiczący klęczy przed dzieckiem, chwyta rękami jego głowę. Wspo¬maganie – wykonanie biernego skrę¬tu głowy (wolno i delikatnie). Ruch – skręt głowy wyzwala czynny skręt obręczy barkowej, to z kolei powoduje czynny skręt obręczy miednicznej. Ruch obrotu postę¬puje stopniowo. Najpierw głowa, za nią podąża obręcz barkowa i kkg, a na końcu obręcz miedniczna i koń¬czyny dolne.
13. P.w. – leżenie przodem, kkg dziecka ugięte przy barkach. Ćwi¬czący znajdujący się za głową dziec¬ka z przodu chwyta rękami jego bar¬ki. Wspomaganie – bierny skręt ob¬ręczy barkowej, aż do uzyskania podporu na kończynie górnej dalszej od osi obrotu ciała. Ruch – obrót ciała sposobem jak wyżej.
14. P.w. – leżenie tyłem, kkg dziecka wyprostowane wzdłuż tuło¬wia. Ćwiczący w przedłużeniu osi długiej dziecka za jego kkd. Wspo¬maganie – ćwiczący chwyta jedną ręką wyprostowaną kończynę dolną dziecka (kończynę obrotową), drugą ręką przytrzymuje zgiętą drugą koń¬czynę dziecka. Ruch – bierny skręt obręczy miednicy poprzez prze¬mieszczanie kończyny dolnej zgiętej w stronę do środka ciała, do wykona¬nia pełnego obrotu miednicy. W rea¬kcji odruchowej obręcz barkowa z kkg obracają się także, a za nimi zmienia pozycję ułożenia głowa dziecka.
15. P.w. – leżenie przodem, kkg dziecka ugięte przy barkach. Ćwi¬czący staje w rozkroku nad dziec¬kiem, chwyta rękami jego barki. Wspomaganie – uniesienie do góry jednego barku dziecka (skręt obrę¬czy barkowej), aż do uzyskania pod¬poru na przedramieniu kończyny górnej przeciwnej. Ruch – bierny skręt obręczy barkowej powoduje oderwanie biodra dziecka od podło¬ża po stronie uniesionego do góry barku, a to wywołuje odruchowe zgięcie i podciągnięcie kończyny dolnej po tej samej stronie. Następ¬nie ćwiczący „przerzuca” do przodu wcześniej uniesioną do góry kończy¬nę górną dziecka (barki równolegle do podłoża). Następuje wyprost koń¬czyny dolnej uprzednio zgiętej i przemieszczenie całego ciała w kie¬runku do przodu. Tę samą czynność należy wykonać naprzemiennie, tzn. raz wspomagając ruch zgięcia pra¬wej kończyny dolnej, raz lewej.
16. P.w. – leżenie pzodem, kkg dziecka ugięte przy barkach. Ćwi¬czący chwyta rękami biodra dziecka. Wspomaganie – uniesienie do góry bioder dziecka. (Skręt obręczy mied¬nicowej.) Ruch – odruchowe zgięcie i podciągnięcie do góry kończyny dolnej po stronie uniesionego bio¬dra. Następnie ćwiczący układa swo¬ją dłoń pod podeszwą stopy kończy¬ny dolnej zgiętej, daje to odruchowy wyprost tej kończyny.
Początkowo ruchy zginania i prostowania kkd wykonywać moż¬na w miejscu, ale zawsze naprze¬miennie (raz jedna, raz druga koń¬czyna dolna). W miarę opanowywa¬nia tej czynności wyprost kończyny dolnej powinien łączyć się z przesu¬nięciem ciała dziecka w kierunku do przodu.
17. P.w. – jak wyżej. Ręce ćwi¬czącego: jedna chwyta tułów dziec¬ka na wysokości dołu pachowego, druga ułożona pod zgiętą stopą nogi przeciwnej. Wspomaganie – przesu¬nięcie ciała do przodu z jednoczes¬nym stawianiem oporu zgiętej kończynie dolnej. Ruch – przesunięcie do przodu ciała dziecka w wy¬prostowaniu zgiętej kończyny dolnej
III. Ćwiczenia przygotowujące do czworakowania
18. P.w. – leżenie przodem, kkg dziecka zgięte przy barkach. Chwyt za barki dziecka. Wspomaganie -uniesienie do góry jednego barku dziecka (skręt obręczy barkowej). Ruch – odruchowe zgięcie i podcią¬gnięcie do przodu kończyny dolnej po stronie uniesionego barku, aż do uzyskania podporu na tej kończynie. Powtórzenie tej czynności po drugiej stronie.
19. P.w. – jak wyżej, kkg dziec¬ka w podporze. Ćwiczący chwyta biodra dziecka. Wspomaganie – uniesienie do góry jednego biodra dziecka (skręt obręczy miednicznej). Ruch – odruchowe zgięcie kończyny dolnej po stronie uniesionego biodra i przesunięcie jej do przodu, aż do uzyskania na niej podporu. Tę sarną czynność powtarzać należy z drugiej strony. Jeżeli kkg dziecka pozostają zgięte, wówczas podpór należy wspomagać tak jak w ćw. nr 5.
IV. Chodzenie na czworakach (jednoimienne)
20. P.w. – klęk podparty – czwo¬raki. Wspomaganie – chwyt za barki dziecka. Ruch – uniesienie do góry jednego barku dziecka (skręt obrę¬czy barkowej) z jednoczesnym lek¬kim dociskiem w kierunku do podło¬ża drugiego barku dziecka (wyzwalanie podporu na kończynie górnej). Uniesienie barku do góry wyzwala odruchowe zgięcie i przesunięcie się do przodu kończyny dolnej po tej samej stronie. Następnie ćwiczący lekko „przerzuca” do przodu kończynę górną dziecka po stronie unie¬sionego barku. Czynność tę należy wykonywać, unosząc raz prawy, raz lewy bark dziecka, wyczekując za każdym razem na reakcję kd.
21. P.w. – jak wyżej. Chwyt rę¬kami za biodra dziecka. Wspomaga¬nie – uniesienie do góry jednego biodra dziecka (skręt miednicy). Ruch – w reakcji odruchowej nastę¬puje zgięcie i przesunięcie do przodu kończyny dolnej po stronie uniesio¬nego biodra, kończynę górną po tej stronie dziecko, przesuwając się, przekłada do przodu. Czynność po¬wtarzać naprzemiennie.
V. Czworakowanie naprzemienne
22. P.w. – na czworakach. Ćwi¬czący chwyta jedną ręką bark dziec¬ka, drugą przeciwne biodro. Wspo¬maganie – naprzemienne unoszenie do góry barku, następnie biodra w cyklu: prawa ręka – lewa noga, lewa ręka – prawa noga. Ruch – uniesie¬nie barku i lekkie przerzucenie do przodu kończyny górnej dziecka po tej stronie (do uzyskania podporu), następnie uniesienie do góry prze¬ciwnego biodra tak, aby wyzwolić odruchowe przemieszczenie do przodu kończyny dolnej po tej samej stronie. Tę samą czynność należy po¬wtórzyć, chwytając drugi bark i wspomagając zgięcie kończyny dolnej po stronie przeciwnej.
VI. Siady
23. P.w. – leżenie tyłem, kkg dziecka wyprostowane i lekko od¬wiedzione oraz zwrócone dłońmi do podłoża, kkd zabezpieczone w od¬wiedzeniu i rotacji zewnętrznej. (Ta¬kie ustawienie kkd może zabezpie¬czyć kolana, klęczącej przed dziec¬kiem osoby). Ćwiczący przytrzymuje jedną ręką dłoń dziecka przy podło¬żu, a drugą chwyta rękę kończyny górnej przeciwnej. Wspomaganie – ćwiczący lekko pociąga wyprosto¬waną kończynę górną dziecka w kie¬runku do siebie ze skrętem w kierun¬ku drugiej kończyny opartej dłonią na podłożu. Ruch – skręt głowy i jej uniesienie. Skręt obręczy barkowej aż do uzyskania podporu na barku kończyny pozostającej przy podłożu. Dalej w ten sam sposób wspomaga¬jąc ruch uzyskuje się podpór na przedramieniu i później tylko na dło¬ni przytrzymywanej przy podłożu. W efekcie dziecko osiąga pozycję siadu płaskiego z podparciem na jednej kończynie górnej.
24. P.w. – leżenie przodem, kkg dziecka ugięte przy barkach. Ćwi¬czący chwyta biodra dziecka. Wspo¬maganie – skręcanie bioder dziecka tak, aby jedno pozostawało przy pod¬łożu, a drugie uniesione do góry było pociągane w kierunku do siebie. Ruch – dziecko unosi głowę, podpie¬ra się na kkg i przekładając je po podłożu zgina biodra i kkd, uzyskując pozycję siadu bokiem (podpar¬tego).
25. P.w. – leżenie przodem, kkg ugięte przy barkach. Chwyt jedną ręką za tułów dziecka na wysokości dołu pachowego, drugą ręką chwyt przeciwnego biodra. Wspomaganie – skręt bioder z jednoczesnym lek¬kim uniesieniem tułowia. Ruch -skręt bioder, aż do uzyskania zgięcia kkd i podporu na kkg z zachowaniem równoległego do podłoża ułożenia linii barków (skośne ustawienie miednicy w stosunku do obręczy bar¬kowej).
26. P.w. – siad na piłce, kkd dziecka w rozkroku. Ćwiczący przy¬trzymuje kkd dziecka na wysokości ud lub stawów kolanowych. Wspo¬maganie – delikatne przetaczanie piłki w kierunku do tyłu, do przodu, do boku. Ruch – wychylanie dziecka w różnych kierunkach z wyczekiwa¬niem na reakcję powrotu do pozycji wyjściowej i reakcje obronne kkg (podpór przy wychylaniu na boki). Podobne ćwiczenie można wykony¬wać na wałku. Dziecko siedzi w sia¬dzie rozkrocznym ze stopami oparty¬mi całą powierzchnią na podłożu.
VII. Klęk prosty
27. P.w. – klęk podparty (czwo¬raki). Chwyt rękami za biodra dziec¬ka. Wspomaganie - lekkie pociąg¬nięcie do tyłu bioder dziecka. Ruch – czynne prostowanie głowy i przejście do klęku prostego.
28. P.w. – klęk podparty (czwo¬raki) przy drabince lub krześle.
Wspomaganie – ćwiczący stabilizuje biodra dziecka. Ruch – dziecko, przekładając ręce po kolejnych szczebelkach drabinki, prostuje tu¬łów uzyskując pozycję klęku pros¬tego.
VIII. Chodzenie w klęku prostym
29. P.w. – klęk prosty. Ćwiczący przed dzieckiem przodem do niego. Chwyt wyprostowanych do przodu kkg dziecka na wysokości stawów łokciowych lub za barki. Wspomaga¬nie – naprzemienne unoszenie bar¬ków dziecka. Ruch – uniesienie i lek¬ki skręt barku do tyłu wyzwala zgię¬cie i przesunięcie do przodu kończy¬ny dolnej dziecka po stronie uniesio¬nego barku. Czynność tę należy po¬wtarzać raz z jednej, raz z drugiej strony, uzyskując w ten sposób na¬przemienne przesuwanie kończyn dolnych
30. P.w. – jak wyżej, wyprostowa¬ne kkg dziecka spoczywają na bar¬kach klęczącej przed nim osoby ćwi¬czącej, która chwyta dłońmi jego biodra. Wspomaganie – chwyt za miednicę. Naprzemienne unoszenie i cofanie raz jednego, raz drugiego biodra. Ruch – jak w ćwiczeniu.
IX. Klęk jednonóż
31. P.w. – klęk podparty, ćwiczą¬cy chwyta biodra dziecka. Wspoma¬ganie – cofnięcie i uniesienie jedne¬go biodra. Ruch – zgięcie, przesunię¬cie do przodu i góry (aż do postawie¬nia całej stopy na podłożu) kończyny dolnej dziecka po stronie uniesione¬go biodra.
32. P.w. – klęk prosty. Ćwiczący chwyta barki dziecka. Wspomaganie – uniesienie do góry z jednoczesnym cofnięciem jednego barku dziecka. Ruch – wysunięcie do przodu z postawieniem stopy na podłożu kończyny dolnej dziecka po stronie uniesione¬go barku.
X. Wstawanie
33. P.w. – przysiad podparty, kkg dziecka oparte na podłożu po¬między szeroko rozstawionymi kkd. Ćwiczący za dzieckiem. Chwyt na wysokości stawów kolanowych. Wspomaganie – ćwiczący wychyla dziecko do przodu tak, aby przenio¬sło ciężar ciała na ręce. Ruch – pod¬czas tego ćwiczenia biodra dziecka unoszą się do góry i następuje powol¬ne prostowanie kkd, a dopiero póź¬niej prostowanie tułowia i głowy.
W pozycji stojącej wychylanie (lekkie popychanie) dziecka w róż¬nych kierunkach z wyczekiwaniem na powrót do pozycji stojącej (wyj¬ściowej) rozwija u dziecka równowa¬gę. To samo odnosi się również do niższych pozycji.
XI. Chodzenie
34. P.w. – stojąca. Ćwiczący sto¬jąc przed dzieckiem chwyta jego barki. Wspomaganie – uniesienie (lekko) do góry i cofnięcie jednego barku z równoczesnym wysunięciem do przodu i lekko w dół drugiego barku dziecka, ułatwia zgięcie i wy¬sunięcie (przeniesienie) do przodu kończyny dolnej po tej stronie. Gdy taki ruch nastąpi, ćwiczący „przerzu¬ca” do przodu wcześniej cofnięty bark, co pozwala dziecku postawić i obciążyć wysuniętą do przodu koń¬czynę dolną. Czynność tę powtarzać należy rytmicznie raz z jednej, raz z drugiej strony.
35. P.w. – stojąca. Kończyny gór¬ne dziecka wyprostowane i wysunię¬te do przodu. Ćwiczący chwyta wy¬prostowane kończyny górne dziecka na wysokości ramienia lub stawów łokciowych (to zapobiega zgięciu kończyn górnych). Wspomaganie – jak wyżej, uniesienie i cofnięcie bar¬ku z jednoczesnym wysunięciem do przodu i w dół drugiego barku. Ruch -jak wyżej.
36. P.w. – stojąca. Ćwiczący chwyta biodra dziecka. Wspomaga¬nie – uniesienie do góry i cofnięcie jednego biodra dziecka. Ruch-zgię¬cie i przeniesienie do przodu kończy¬ny dolnej po tej samej stronie. Czyn¬ność powtarzać naprzemiennie
 
     
Wyświetl posty z ostatnich:   
Odpowiedz do tematu
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Nie możesz załączać plików na tym forum
Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  
Linki sponsorowane


Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group
Styl zmodyfikowany dla e-Fizjoterapia.pl

Forum korzysta z plików cookies. Jeśli nie chcesz, by pliki cookies były zapisywane na Twoim dysku zmień ustawienia swojej przeglądarki. Kopiowanie materiałów bez zgody administracji zabronione. Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za treść wypowiedzi użytkowników oraz materiały przez nich przesłane. Witryna ma charakter informacyjny. Redakcja nie ponosi żadnej odpowiedzialności za jakiekolwiek szkody spowodowane wykorzystaniem przez użytkownika informacji zawartych na forum.
Strona wygenerowana w 0,07 sekundy. Zapytań do SQL: 11
Reklamy

Polecane produkty

Stoły do masażu

Stoły do masażu

Szkoła masażu



Ostatnio na forum



Zapraszamy na FB



Zapraszamy na G+



Partnerzy forum

Gabinety masażu

Kurs masaż tajski

Fizjoterapia

Rehabilitacja